Μάιος, ανθίζουν οι αμυγδαλιές και οι πορτοκαλιές στις αυλές με τα πρώτα 28άρια της θερμοκρασίας να μας βρίσκουν να μπουγελωνόμαστε στα πάρκα μετά το σχολικό ωράριο. Αν υπάρχουν απολειφάδια της παιδικής μου ηλικίας και του όμορφου αυτού μήνα, σίγουρα ανήκει σε αυτά και η αθώα «παράδοση» της Eurovision. Συγκεντρώσεις σε σπίτια με τον ιδανικό καιρό (που δεν έχει φτάσει ακόμη 35 βαθμούς), νύχτες που συμπληρώνει το ιδανικό comfort food και μάτια καθηλωμένα μπροστά από μία οθόνη. Σίγουρα πετύχαινε το σκοπό του ο θεσμός αυτός της μουσικής: να συνδέσει χώρες, φιλίες και άτομα με αφορμή έναν διαγωνισμό τραγουδιού που κατακρημνίζει το ανταγωνιστικό πνεύμα και αφήνει εκτός πολιτικές πεποιθήσεις, ενώ ενθαρρύνει τον φιλικό συναγωνισμό σε ένα κλίμα συνένωσης χωρών.
Με το πέρασμα των χρόνων, για εμένα προσωπικά ο αξιέπαινος σκοπός αυτός της Eurovision καταρρίφθηκε σίγουρα εξαιτίας των διαφορετικών ηλικιακών αναγκών μου, αλλά έπαψε επίσης να είναι ένα δρώμενο που προκαλεί ενδιαφέρον και ανυπομονησία. Ανιαρά καλλιτεχνικά έργα που (κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη) ακολουθούσανε ένα συνετό μοτίβο, το οποίο ναι μεν χαρακτηριζόταν συχνά τεχνικά άρτιο αλλά δεν άγγιζε σε καμία περίπτωση τις μουσικές «νευρώσεις» του εγκεφάλου μου.
Ωστόσο, φέτος για πρώτη φορά ένιωσα και πάλι τη ζωηρότητα της συμμετοχής μας. Διεγέρθηκε το ενεργειακό μου κομμάτι που ανυπομονούσε για αυτή τη στιγμή και λαχταρούσε να καταφθάσει η ημέρα της Eurovision. Η Μαρίνα Σάττι υπήρξε για εμένα ανέκαθεν μία αξιόλογη καλλιτέχνις, με ερμηνείες που διαφέρουν από τη σύγχρονη μουσική επιφάνεια που κυριαρχεί στα clubs και γενικότερα στις νέες γενιές. Δεν μπόρεσα ποτέ να προσδιορίσω ακριβώς το είδος της μουσικής στο οποίο κινείται: κάτι ανάμεσα σε παραδοσιακούς ήχους με βαλκανικό ύφος, αλλά και αστικά folk και pop στοιχεία παράλληλα. Γνώριζα ωστόσο πως τα τραγούδια της ικανοποιούν τις αισθήσεις μου, δίνουν ένα αλλιώτικο ρυθμό και με ταξιδεύουν.
Με μία πρώτη προσέγγιση, το video clip του τραγουδιού μού έδωσε μία αίσθηση περίεργη και κοροϊδίας. Στην πορεία όμως, ήρθε η στιγμή της συνειδητοποίησης. Ότι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής πραγματικότητας ανήκει στην υποκουλτούρα και διακατέχεται από κιτς διάθεση. «Αυτή είναι» είπα και όσο το έλεγα άλλο τόσο το αντιλαμβανόμουν από τις δικές μου προσωπικές εμπειρίες στον επαγγελματικό τομέα αλλά και στην κοινωνική μου καθημερινότητα. Αποτελεί όμως ένα κομμάτι της διαδρομής μας ως χώρας και δεν μπορώ παρά να το αποδεχτώ, με την ελπίδα πως μετά από κάθε θαλασσοταραχή επέρχεται η ευημερία.
Όσον αφορά τη φετινή διοργάνωση του μουσικού αυτού «δράματος», θα τη χαρακτήριζα σίγουρα άριστη και ελεγκτική. Δε βρίσκομαι εδώ όμως για να κρίνω, αλλά για να τονίσω τα γεγονότα όπως αυτά έγιναν. Ένας θεσμός που δημιουργήθηκε για την ένωση ξένων πολιτισμών μέσα από την τέχνη της μουσικής, ένωσε την Ευρώπη με την τέχνη του καμουφλαρίσματος. Για να πούμε και αυτό που μετράει τελικά, η διοργάνωση ήταν άψογη και αυτό φάνηκε από το οπτικοακουστικό υλικό που κατάφερε η χώρα της Σουηδίας να δημιουργήσει. Ο ταλαντούχος νικητής ερμήνευσε με ζωηράδα και οίστρο, με αγγελική φωνή και παρουσία που σπάει σίγουρα τα κοινωνικά στερεότυπα. Αναμένουμε λοιπόν να δούμε τι μας επιφέρει ο θεσμός στο νέο έτος στην Ελβετία.
Μαρίνα μπράβο, μας έκανες υπερήφανους.
Το τραγούδι «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι απέσπασε θέση στο Spotify Top 50 Viral Songs σε παγκόσμιο επίπεδο και έχουμε μία υποψία ότι θα ακουστεί πολύ φέτος το καλοκαίρι.
Related Posts
