Πρόσφατα συζητούσα με έναν φίλο για τη διαμονή μου στην Αθήνα. Του είπα αυθόρμητα πως εκεί νιώθω ελεύθερη. Μπορώ να κάνω αυτό που θέλω. Εκφράζω απλά τις επιθυμίες μου, ακολουθώ χωρίς δράματα τις υποχρεώσεις μου και λειτουργώ συγκροτημένα και ξεκάθαρα. Οι άνθρωποι που γνωρίζω είναι ευχάριστα επικοινωνιακοί, πολύ εργατικοί και συναισθηματικά αποστασιοποιημένοι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δε με βαραίνουν καθόλου με κριτική, κουτσομπολιό ή ό,τι άλλο δραματικό είχα συνηθίσει να διαχειρίζομαι παλιότερα. Δεν έχουν χρόνο για να ασχοληθούν και πολύ μαζί μου!
Θυμήθηκα λοιπόν πως η τελευταία φορά που είχα νιώσει τόσο ελεύθερη ήταν πολλά χρόνια πριν, όταν έζησα για έναν μήνα στη Ρώμη, μετά το πανεπιστήμιο. Εκείνος ο Μάιος με συνόδευε σαν ανάμνηση της απόλυτης ελευθερίας, σε όλη την υπόλοιπη μου ζωή, μέχρι φέτος! Η αλήθεια είναι πως, όλα αυτά τα χρόνια, είχα συνηθίσει τους περιορισμούς που μου είχαν επιβληθεί, όπως ακριβώς και ο ελέφαντας στο τσίρκο, που συνηθίζει τα δεσμά του από μικρός και δεν προσπαθεί ποτέ να ελευθερωθεί, ενώ θα μπορούσε άνετα να το κάνει όταν γίνεται μεγάλος.
Επίσης είχα ενστερνιστεί ρόλους που δε μου ταίριαζαν καθόλου, απλά και μόνο για να ευχαριστήσω την οικογένεια μου. Και έτσι είχα απομακρυνθεί τελείως από αυτό που αληθινά είμαι. Και φυσικά, όσο περισσότερο αυξανόταν η δυστυχία μου, τόσο πολλαπλασιάζονταν οι εμμονές μου, οι εξαρτήσεις μου και ό,τι άλλο χρειαζόμουν απλά και μόνο για να εκτονωθώ. Ώστε να μπορώ να γυρνάω στο κλουβί μου και να νιώθω κάπως ικανοποιημένη. Και το αστείο είναι πως πολλές φορές έβλεπα την πόρτα ανοιχτή, αλλά δεν έφευγα γιατί ένιωθα οικείο τον ρόλο του φυλακισμένου θύματος. Μπορούσα άλλωστε να κατηγορώ τους άλλους για αυτό.
Για ποιο λόγο όμως προτιμούσα την σκλαβιά αυτή, την ωραιοποιούσα και νόμιζα κιόλας πως την απολάμβανα; Γιατί με τρόμαζε τόσο η ελευθερία; Διότι τελικά θέλει μεγάλο θάρρος για να είμαι ελεύθερη! Δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο! Θέλει να αναλαμβάνω εξ ολοκλήρου μόνη την ευθύνη του εαυτού μου. Να αντέχω σχόλια, επικρίσεις και προσβολές από οικείους ανθρώπους γύρω μου και να μπορώ όλα αυτά να τα μηδενίζω μέσα μου ώστε να μη με εμποδίζουν τελικά να κάνω αυτό που μου ταιριάζει. Θέλει να αποδέχομαι τα λάθη μου και να τα ξεπερνάω. Θέλει να προσπαθώ συνεχώς, να δουλεύω ασταμάτητα και με πάθος, για να μπορώ να κόβω σιγά-σιγά τα δεσμά μου, χωρίς όμως να πληγώνομαι. Θέλει να έχω επιμονή στον στόχο μου και τεράστια υπομονή για να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες που προκύπτουν.
Τώρα όμως που πιστεύω αληθινά στην ελευθερία μου, έχουν έρθει κοντά μου οι άνθρωποι που με βοηθούν να δυναμώσω, να πιστέψω στις ικανότητες μου και να προχωρήσω σε έναν τελείως καινούργιο και απίστευτα ενδιαφέροντα κόσμο. Και φυσικά, η ικανοποίηση που νιώθω είναι τόσο διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη ικανοποίηση έχω βιώσει μέχρι στιγμής. Και ναι, αξίζει όλο αυτό τον ατελείωτο κόπο που έχω καταβάλει για να μπορέσω να πάω κόντρα στα στερεότυπα της οικογένειάς μου και όχι μόνο, ώστε να έχω επιτέλους αυτή την πολύτιμη για την ύπαρξή μου προσωπική ελευθερία!
Related Posts
