ΠΡΕΠΕΙ

Το μόνο πρέπει είναι ότι δεν πρέπει. H άνοιξη είναι μια καλή ευκαιρία να κάνουμε μια προσπάθεια ώστε να έρθουμε πιο κοντά στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας, να του κάνουμε μια νοητή αγκαλιά και να του πούμε: «Σ' αγαπώ και μπράβο σου που τα κατάφερες ως εδώ».

Μεγαλώνουμε και, μαζί με τις χαρές που φέρνει η ενηλικίωση, μας γεμίζει και με άλλα τόσα πρέπει. Καταφέρνεις να βρεις τη δουλειά των ονείρων σου, τώρα πρέπει να πασχίσεις να την κρατήσεις. Μετά πρέπει να βρεις μία άλλη ανώτερη, να μη μείνεις στάσιμος, μετά πρέπει να αγοράσεις σπίτι, πρέπει να κάνεις γάμο και παιδιά και τα πρέπει σταματημό δεν έχουν.

Αν το καλοσκεφτείς, τα πρέπει είναι πολύ πονηρά· τρυπώνουν στη ζωή μας χωρίς να το καταλάβουμε με τη φαινομενικά αθώα ατάκα της μαμάς μας: «Παίξε και με τον Γιωργάκη, γιατί δεν πρέπει να κάνουμε τους φίλους μας να κλαίνε». Και εκεί, για να κάνουμε το χατίρι στη μαμά, δώσαμε χώρο στον Γιωργάκη και μάθαμε να δίνουμε χώρο στα πρέπει. Γεμίζουμε τη ζωή μας με περιττό βάρος από τα πολλά πρέπει και δεν βρίσκουν χώρο τα «θέλω» μας να αναπτυχθούν και έτσι φτάνουμε να νιώθουμε ένα συναίσθημα ασφυξίας, που πολλές φορές δεν ξέρουμε καν από πού προέρχεται, γιατί έχουμε συνηθίσει αυτόν τον περιορισμό.

Είναι μαγικό να παρατηρεί κανείς τα παιδιά να παίζουν μόνα τους. Θα ξεκινήσουν με το ένα παιχνίδι και όταν βαρεθούν απλά θα πάνε στο άλλο, χωρίς να σκεφτούν: «Α! Πρέπει ακόμα λίγο να παίξω με τις κούκλες μου γιατί θα παρεξηγηθεί το επιτραπέζιο!» Εμείς οι ενήλικες, που υποτίθεται ότι είμαστε και πιο ώριμοι και πιο κατασταλαγμένοι, γιατί σκεφτόμαστε τόσο πολύ το τι πρέπει να κάνουμε αντί να βάζουμε προτεραιότητα το τι μας κάνει χαρούμενους. Αν το κάνουμε εικόνα, το κάθε πρέπει είναι σαν να φοράμε ένα βαρύ και χοντρό παλτό. Πόσα χοντρά παλτό μπορείς να φοράς ταυτόχρονα χωρίς να νιώσεις ασφυξία; Το ίδιο συμβαίνει και με τα πρέπει. Με πόσα πρέπει μπορείς να επιβαρύνεις την ψυχή σου χωρίς να αρρωστήσεις;

Τώρα λοιπόν που ανοίγει ο καιρός και τα χοντρά παλτό μας θα μπούνε στις ντουλάπες, καλό θα ήταν να βάλουμε μαζί τους και τα «πρέπει» μας στην άκρη. Να ελαφρυνθεί μαζί με το σώμα μας και η ψυχή μας. Άλλωστε, όπως έχει γραφτεί από τον Roben Orben:

Η άνοιξη είναι ο τρόπος του Θεού να μας πει: «Πάμε άλλη μια φορά»...