«Δώσε μου λίγο χρόνο!» ήταν το τελευταίο της μήνυμα. «Δεν υπάρχει χρόνος, καλή μου» της απάντησα. Υπάρχει μία δύσκολη ζωή. Που και η πιο εύκολη, δύσκολη είναι! Όλα με αγώνα, με άγχος, με πίεση. Σπρώχνοντας μία πέτρα στην πλαγιά.
Πώς θα γίνουμε καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε, τα παιδιά, το νοίκι μας, το μέλλον, να προλάβω, τι έκανα λάθος, να βρω την ουσία ανάμεσα στα ατελείωτα μπλα μπλα, να κανονίσω να περάσω ωραία σήμερα οπωσδήποτε, η μητέρα μου τι να κάνει και ύστερα πάλι τα παιδιά, όλοι αυτοί οι λογαριασμοί, όλα τα «θέλω» και τα «πρέπει» μακράν η χειρότερη λέξη του ανθρώπινου γένους.
Και μετά γνωρίζουμε κάποιον. Και αναρωτιόμαστε τι ψάχνουμε σε αυτόν. Τι ψάχνουμε; Ένα διάλειμμα. Από όλα αυτά! Να ακουμπήσουμε κάπου λίγο την πέτρα και να στρώσουμε τον πισινό μας δίπλα του. Πριν ξαναρχίσουμε την ανηφόρα. Να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας, να τα ξεχάσουμε όλα πέντε λεπτά, να μείνουμε λίγο ακίνητοι σε μία παρένθεση. Και ίσως αν είμαστε πραγματικά τυχεροί να σπρώξουμε τις πέτρες μας παράλληλα κάπου κοντά. Και τα διαλείμματα μας να γίνουν συχνότερα.
Δεν έχουμε χρόνο στα αλήθεια. Ισορροπώντας ανάμεσα σε έναν τεράστιο σωρό από επιθυμίες και πρέπει και μετά η πραγματικότητα. Τα «μπαμπά» και «μαμά» που ακούσαμε και αντηχούν συνεχώς στα αυτιά μου. Τα «σε αγαπώ» όλης της διαδρομής. Και αυτά τα «παράθυρα». Που γνωρίζουμε κάποιον από την αρχή. Που θέλουμε να τον μάθουμε. Να ακούσουμε όσα λέει, παρακαλώντας να μας ενδιαφέρουν, να μας σηκώσουν ψηλά, να κοιτάξουμε μέσα του, ίσως να τον αφήσουμε και αυτόν να κάνει το ίδιο. Και να ευχηθούμε με τα μάτια κλειστά να μην παλιώσει γρήγορα και αυτός, να μην ξεθωριάσει στις μέρες μας στον ήλιο. Να εγκλωβίσουμε λίγο τον χρόνο. Μήπως μεγαλώσουμε αυτό το διάλειμμα…
Και τότε ακούστηκε το δεύτερο μήνυμα: «Εννοούσα να βάλω ένα ποτό και να ανοίξω τα παράθυρα…» Τώρα τι της λες;
Related Posts
