ΝΙΚΟΣ ΨΑΡΡΑΣ: «ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΡΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΟ-ΔΥΟ ΣΤΗ ΖΩΗ, ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΠΑΡΕΑ»

Apr 19

8 min read

Ο αγαπημένος ηθοποιός, με αφορμή την παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο», εξομολογείται, αποκαλύπτεται και αποκαλύπτει για το prequel της «Μάγισσας».

Ευγενής, χαρισματικός, εξαιρετικά ταλαντούχος. Ο Νίκος Ψαρράς μάς έχει χαρίσει καθηλωτικές ερμηνείες τόσο στη μικρή όσο και στη μεγάλη οθόνη, καθώς και στη σκηνή του θεάτρου, επιβεβαιώνοντας περίτρανα ότι οι ηθοποιοί που υποδύονται κυρίως τους «κακούς» είναι εκείνοι που χαρακτηρίζονται από πλούτο ψυχής και ευγένεια. Τη φετινή σεζόν, έγινε ο «εθνικός θείος» όλης της Ελλάδας, υποδυόμενος τον «Κανέλο» στην αγαπημένη «Μάγισσα», η οποία έριξε αυλαία πριν από μερικές ημέρες. Η αφορμή της συζήτησής μας ήταν η πρεμιέρα του εμβληματικού έργου του Ίγκμαν Μπέργκμαν «Σκηνές από ένα γάμο», το οποίο ανεβαίνει στο Θέατρο Αυλαία και στο οποίο πρωταγωνιστεί. Από τη συζήτησή μας δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι σκηνές από τον δικό του γάμο -καθώς την παράσταση σκηνοθετεί η σύζυγός του, η ταλαντούχα Έλενα Καρακούλη-, τα συναισθήματά του για την πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, αλλά και άγνωστες ιστορίες από τα γυρίσματα της «Μάγισσας».

Ξεκινώντας, θα ήθελα να σας ρωτήσω τι έχει αλλάξει και τι έχει μείνει ίδιο στη ζωή σας από την πρώτη φορά που ανεβήκατε στη σκηνή με τους «Δαιμονισμένους» σε μια παράσταση του ΚΘΒΕ σε σχέση με το σήμερα, όπου σας απολαμβάνουμε στο «Σκηνές από ένα γάμο» στο Θέατρο Αυλαία.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει! Όλα είναι ίδια, πιστέψτε με. Και η χαρά και η λαχτάρα. Μπορεί να είναι περίεργο, αλλά κάθε φορά που έρχομαι στη Θεσσαλονίκη είναι σαν να ετοιμάζομαι να δώσω εξετάσεις στο ΚΘΒΕ. Το ίδιο καρδιοχτύπι έχω. Και αυτό είναι κάτι που το παρατηρεί και η γυναίκα μου και μου το λέει, ότι «κάθε φορά που έρχεσαι να παίξεις στη Θεσσαλονίκη είσαι πάρα πολύ αγχωμένος».

Αλήθεια γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;

Η γυναίκα μου πιστεύει ότι αυτό οφείλεται στο ότι από εδώ ξεκίνησα και έχω πάντα ένα άγχος να αποδείξω ότι κάτι έχω κάνει. Τριάντα χρόνια έχουνε περάσει από όταν πέρασα στη σχολή. Το 1994, τον Ιούνιο, αποφοίτησα. Και αναγκαστικά κατέβηκα αμέσως στην Αθήνα.

Ωστόσο, πάντα φέρνετε τις παραστάσεις σας και στη Θεσσαλονίκη, όπως συμβαίνει και τώρα με το «Σκηνές από ένα γάμο».

Όλοι οι ηθοποιοί από την Αθήνα ένα όνειρο έχουν: να έρθει η παράστασή τους στη Θεσσαλονίκη, γιατί ξέρουν ότι θα περάσουν καλά στη Θεσσαλονίκη. Εδώ είναι όλα εύκολα, οι άνθρωποι είναι κεφάτοι, χαμογελαστοί. Όταν, δε, η παράσταση που παίζεις έχει και επιτυχία, τότε η χαρά είναι τεράστια.

Η παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο», στην οποία πρωταγωνιστείτε, σημειώνει μεγάλη επιτυχία, καθώς είναι sold out κάθε βράδυ. Έχετε ανακαλύψει κάτι νέο για τη φύση του γάμου μέσα από το έργο;

Το μεγαλείο του κειμένου είναι ότι παραμένει τόσο επίκαιρο, σαν να γράφτηκε χθες και όχι πριν από 50 χρόνια. Και αυτό συμβαίνει γιατί οι σχέσεις των ανθρώπων δεν έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου. Το έργο γράφτηκε από τον Μπέργκμαν για λογαριασμό της σουηδικής τηλεόρασης για μια σειρά έξι επεισοδίων. Ο ίδιος τα έγραψε σε 2,5 μήνες και δήλωσε ότι μέσα σε αυτούς τους 2,5 μήνες χώρεσε η εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής. Παρακολουθούμε σκηνές από τη ζωή ενός ζευγαριού με πολύ χιούμορ στην αρχή. Στη δική μας διασκευή, η παράσταση ξεκινάει με μια μεγάλη γιορτή για την επέτειο των 10 χρόνων του ζευγαριού. Οι θεατές είναι οι καλεσμένοι μας. Τους υποδεχόμαστε με κρασί. Και μετά σιγά-σιγά μας παρακολουθούν στα επόμενα δέκα χρόνια του ζευγαριού που δεν είναι τόσο ρόδινα. Ενώ είναι πετυχημένοι, έχουν δύο παιδιά και όλα είναι τακτοποιημένα γύρω τους, τους λείπει κάτι πολύ σημαντικό. Δεν είναι ειλικρινείς μεταξύ τους. Υπάρχει μία φθορά και εκείνοι «βάζουν τα πράγματα κάτω από το χαλί».

Είμαστε καλλιτέχνες, σε αυτό, οι περισσότεροι άνθρωποι.

Ναι, είμαστε. Γιατί οι απαιτήσεις της καθημερινότητας είναι πάρα πολύ μεγάλες και δε δίνεις χώρο στο πιο σημαντικό, στον σύντροφό σου. Ξεχνάμε γιατί διαλέξαμε να είναι ο άνθρωπος αυτός συνοδοιπόρος μας στη ζωή. Και μια ωραία πρωία συνειδητοποιείς ότι αυτόν που έχεις απέναντι σου δεν τον ξέρεις ή δε σε αφορά και αυτό είναι το πιο τραγικό. Αυτό που χαίρομαι πολύ είναι ότι το έργο ξεκίνησε για 40 παραστάσεις και παίξαμε όλο τον χειμώνα. Ξεκινήσαμε περιοδεία και η προσέλευση είναι πολύ μεγάλη. Πολλοί θεατές έρχονται να δουν την παράσταση δεύτερη και τρίτη φορά. Το πιο συγκινητικό μάς το είπε μια κυρία που ήρθε τρεις φορές να δει το έργο και μας είπε: «Την πρώτη φορά που ήρθα είχα μαλώσει με τον άντρα μου. Και όταν γύρισα σπίτι τον έκανα μια αγκαλιά». Και μόνο για αυτή την κυρία αν είχαμε ανεβάσει το έργο θα ήμασταν κερδισμένοι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στις σχέσεις είναι η έλλειψη ειλικρίνειας. Γιατί όσο μεγάλο και αν είναι ένα πρόβλημα με καλή διάθεση και διάλογο όλο λύνονται. Πρέπει να τον βλέπεις τον άνθρωπο σου, να τον νιώθεις γιατί όσο επιτυχημένος να είσαι σε μια δουλειά αν δεν έχεις τον άνθρωπο σου να τα μοιραστείς μαζί είναι σαν να μην τα έχεις. Οι άνθρωποι έχουμε έρθει για να είμαστε δύο-δύο στη ζωή. Να ταξιδεύουμε παρέα. Αλλιώς η ζωή είναι δύσκολη. Η μοναξιά δεν παλεύεται.

Το έργο ξεκινά με το ζευγάρι να γιορτάζει τα 10 χρόνια γάμου του. Λίγο μετά την πρεμιέρα γιορτάσατε και εσείς με τη σύζυγό σας και σκηνοθέτιδα της παράστασης, Έλενα Καρακούλη, 10 χρόνια γάμου. Σας φόβισε ως σκέψη το πέρασμα του χρόνου;

Ήταν ένα υλικό που δουλεύαμε ένα χρόνο, οπότε είχαμε όλο το χρόνο να το σχολιάσουμε. Η πρεμιέρα έγινε πέρυσι τον Μάρτη και στις 17 Ιουνίου είχαμε την επέτειο των 10 χρόνων με τη γυναίκα μου. Οπότε το βράδυ που τρώγαμε μου είπε: «Κακομοίρη μου, κανόνισε μην είναι τα επόμενα δέκα χρόνια σαν της Μαριάννε και του Γιόχαν». Οι ηθοποιοί έχουμε μια μεγάλη πολυτέλεια στη δουλειά: τα ξορκίζουμε τα πράγματα. Γιατί με έναν τρόπο τα βιώνουμε και τα «γελοιοποιούμε». Και έτσι, όταν έρχονται αντίστοιχες καταστάσεις στη ζωή, τις έχουμε βιώσει. Οι ηθοποιοί παίζουμε με το νευρικό μας σύστημα. Και έτσι ξεσπάμε. Δεν έχουμε φορτία καταπιεσμένων συναισθημάτων. Δεν το έχουν όμως άλλα επαγγέλματα αυτό. Και οι άνθρωποι κρατάνε μέσα τους εγκλωβισμένα συναισθήματα. Και όταν κάνουν μία έκρηξη από το πουθενά, συμβαίνει μια συσσώρευση πραγμάτων και συναισθημάτων.

Αφού τα πράγματα τελικά είναι απλά, γιατί κάνουμε τις σχέσεις μας πολύπλοκες;

Γιατί υπάρχει ένας φοβερός ανταγωνισμός ανάμεσα στα ζευγάρια. Αντί να είναι μια ομάδα, ανταγωνίζεται ο ένας τον άλλο, ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Είναι λυπηρό να το βλέπεις να συμβαίνει. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει ένας από τους δύο να έχει την αξιοπρέπεια και να λέει «εγώ αυτό δεν το θέλω και φεύγω, γιατί δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο».

Είναι πολύ σημαντικό αυτό που αναφέρετε και άπτεται και ενός πολύ σημαντικού κοινωνικού θέματος, αυτού των γυναικοκτονιών…

Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει! Κάθε εβδομάδα πια στην Ελλάδα. Έχουμε μείνει όλοι άφωνοι! Ο κόσμος μας αλλάζει. Δεν ξέρω προς τα πού. Δεν ξέρω γιατί. Αλλά αλλάζει. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο· είναι παγκόσμιο. Υπάρχει ένας θυμός σε παγκόσμιο επίπεδο. Όπου και να πας βλέπεις ανθρώπους θυμωμένους. Εμείς οι Έλληνες είμαστε καλής πάστας άνθρωποι. Είμαστε φιλότιμοι. Είμαστε φιλόξενοι. Είμαστε γλεντζέδες. Βγαίναμε από δεκαπέντε χρόνια φοβερής πίεσης και ανασφάλειας. Με το που πήραμε μια «ανάσα» από την οικονομική καταστροφή και αβεβαιότητα, ήρθε ο COVID και μας τελείωσε. Ζούμε σε μία καταναλωτική κοινωνία. Θυμάμαι τη δεκαετία του 2000 όπου υπήρχε μία φοβερή αγωνία του φαίνεσθαι. Γινόταν μια επίδειξη: είχαν γεμίσει όλες οι πόλεις με τεράστια τζιπ και δεν είχαν πού να τα παρκάρουνε. Αυτό γινόταν γιατί: «Έχω, αγοράζω, επιδεικνύομαι, άρα υπάρχω». Και κάποια στιγμή όλο αυτό το πήρανε. Και δεν πλέον δεν είχες να επιδείξεις τίποτα. Άρα υπάρχω ή δεν υπάρχω; Και να υπάρχω, πώς θα κάνω το εφέ μου; Έχουμε μια ανάγκη να κάνουμε ένα showoff. Έχουμε μπει σε μια πιο ήσυχη αλλά και πιο απαιτητική περίοδο με πολύ μεγαλύτερα προβλήματα, όπως είναι η κλιματική αλλαγή. Όλα αυτά συντελούν στο να έχουν φτάσει οι άνθρωποι σε μια «τρέλα». Αλλά είναι αδιανόητο να σκοτώνεις έναν άνθρωπο γιατί δε σε θέλει πια. Είναι τραγικό. Και το πιο τραγικό είναι ότι το τελευταίο περιστατικό έγινε έξω από ένα αστυνομικό τμήμα και της έλεγαν: «Κυρία μου δεν είναι ταξί το περιπολικό». Αν καλέσω το περιπολικό σημαίνει ότι έχω ανάγκη. Όταν λέω ότι φοβάμαι...

Τουλάχιστον το θέατρο είναι ένα αντίβαρο σε όλη αυτή την οργή. Για να ελαφρύνω λίγο τη συζήτηση, θα ήθελα να σας ρωτήσω ποια είναι η δική σας αγαπημένη σκηνή από έναν γάμο;

Η πιο ωραία στιγμή είναι όταν δύο άνθρωποι αγκαλιάζονται και κοιτάζονται στα μάτια και λένε: «Εδώ είμαι για σένα». Αυτή είναι η στιγμή που μας δίνει δύναμη.

Πριν από λίγες μέρες έριξε αυλαία η «Μάγισσα», μία σειρά που αγαπήθηκε πάρα πολύ.

Με το τελευταίο επεισόδιο έκλεισε ένας κύκλος που κράτησε 16 μήνες. Πριν από λίγο είδα ένα βιντεάκι που μου έστειλαν και συνειδητοποίησα πόσο πολύ έβριζα και φώναζα σε αυτό το σίριαλ. Όσο ήμασταν σε αυτή τη δουλειά, δουλεύαμε όλοι με πολύ κέφι για μήνες. Ξεκινήσαμε τα γυρίσματα τον Γενάρη του 2023 και τελειώσαμε στο τέλος του Φλεβάρη. Δουλεύαμε και δεν ξέραμε αρχικά αν αυτό που κάνουμε θα αρέσει στον κόσμο ή αν δε θα αρέσει καθόλου. Και στα πρώτα επεισόδια μάλιστα επειδή υπήρχαν πολλά ονόματα, πολλές καταστάσεις και πολλή πληροφορία, ο κόσμος είχε μπερδευτεί. Μου έλεγαν φίλοι μου ότι «δεν μπορούσαμε να το παρακολουθήσουμε». «Δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται». Και εκεί πανικοβληθήκαμε. Είπαμε: «Πάει, τελείωσε, χαμένος τόσος κόπος». Αλλά από το τρίτο επεισόδιο και μετά η «Μάγισσα» βρήκε τον δρόμο της και άνοιξε όχι δρόμο, αλλά λεωφόρο. Γιατί έρχεται το prequel όπου όλη η ιστορία θα πάει 100 χρόνια πίσω με καινούργιους ηθοποιούς.

Υπάρχει περίπτωση να απολαμβάνουμε και εσάς στο prequel της «Μάγισσας» με τη μορφή flashback;

Δεν ξέρουμε ακόμα. Μπορεί... Αλλά όλη η ιστορία θα πάει στο 1713 όταν η Μάνη ήταν ενετοκρατούμενη και θα δούμε πώς ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία της μαγείας.

Μέσα από αυτή τη σειρά φωτίστηκαν άγνωστες πτυχές της ελληνικής ιστορίας. Τι ανακαλύψατε για εκείνη την περίοδο της ιστορίας που ίσως δεν γνωρίζατε;

Μάθαμε και εμείς πολλά. Αυτό είναι το ωραίο στη δουλεία μας. Ανάλογα με ποια χρονική περίοδο έρχεσαι αντιμέτωπος, πρέπει να κάνεις και μία έρευνα. Μάθαμε πώς είχε επηρεαστεί η Μάνη από την Ενετοκρατία, ότι η δική τους ενδυμασία ήταν διαφορετική, ότι ήταν καπεταναίοι και ήταν άνθρωποι που μιλούσαν γλώσσες γιατί ταξίδευαν πολλοί. Η Πελοπόννησος σφαγιάστηκε πολύ βίαια με τα Ορλοφικά. Η συμφωνία που υπήρχε μετά ήταν ότι η Μάνη ναι μεν θα παρέμενε ελεύθερη, αλλά τα πρωτότοκα παιδιά της κάθε οικογένειας θα πηγαίνουν στην Κωνσταντινούπολη ως εγγύηση ότι δεν θα ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Όταν ξεκίνησε η επανάσταση από τη Μάνη, η σημαία δεν έγραφε «Ελευθερία ή Θάνατος» αλλά «Νίκη ή Θάνατος». Γιατί η Μάνη ήταν ελεύθερη. Ήθελαν να νικήσουν για λογαριασμό όλου του Ελληνικού Γένους. Υπήρχαν και αρκετές δυσκολίες. Ξεκινήσαμε ιππασία. Ο καθένας μας είχε το δικό του άλογο και το άλογο έπρεπε να μας αναγνωρίζει και να μας εμπιστεύεται και να είμαστε πάνω του ώρες. Τα γυρίσματα δεν μπορούσαν να γίνουν σε κανονικούς δρόμους, έπρεπε να γίνουν σε μονοπάτια. Πολλά γυρίσματα γινόντουσαν νύχτα και τα άλογα τρομάζουν τη νύχτα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι, μετά από κάθε πρόβα, το άλογο ήξερε τη διαδρομή του, πού πάμε, πότε σταματάμε, πότε κατεβαίνουμε. Ήταν φοβερά εντυπωσιακό.

INFO:

«Σκηνές από ένα γάμο» του Ίνγκμαν Μπέργκμαν στο Θέατρο Αυλαία σε σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη

Από 17 Απριλίου ως 12 Μαΐου

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Μαρίνα Ασλάνογλου, Νίκος Ψαρράς

Φιλική συμμετοχή στο βίντεο της παράστασης:

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη

Ημέρες και ώρες Παράστασης

Τετάρτη 21.00

Πέμπτη 21.00

Παρασκευή 21,00

Σάββατο 21.00