Πάντα αναρωτιόμουν για ποιο λόγο μου είναι τόσο δύσκολο να εκφράσω τα αληθινά μου συναισθήματα. Αυτά που ναι μεν νιώθω πολύ καθαρά μέσα μου αλλά φοβάμαι πολύ να τα εξωτερικεύσω, λες και αν το κάνω θα πνιγώ μέσα σε αυτά.
Μία φίλη πριν από χρόνια, που με έβλεπε να βασανίζομαι, μου είπε πως βιώνω τόσο έντονα τα συναισθήματά μου που κυριολεκτικά δεν τα αντέχω και προτιμώ να φεύγω από αυτά. Και ίσως να είχε δίκιο! Άλλωστε η φυγή ήταν η άμυνά μου από παιδί, ήταν αυτή που με βοήθησε να αντέξω μία δύσκολη, για εκείνη τουλάχιστον την ηλικία, οικογενειακή πραγματικότητα. Και ναι μεν κατάφερα να επιβιώσω αλλά χρειάστηκε να παγώσω, όπως λέω χαριτωμένα στον εαυτό μου, ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Ίσως γιατί ο πάγος μουδιάζει τον πόνο. Δεν τον θεραπεύει όμως.
Μεγαλώνοντας λοιπόν, μου έγινε συνήθεια να φεύγω όταν ζοριζόμουν. Από σχέσεις, από φίλους, από δουλειές, από σπίτια! Συχνά βέβαια καταλάβαινα πως ίσως αυτή να ήταν η καλύτερη λύση για να προχωρήσω, αλλά βαθιά μέσα μου ένιωθα πως κάτι έχανα στην πορεία. Άραγε δεν μπορούσα να δεθώ γιατί είχα βιώσει τόσες πολλές απώλειες μόνη και από πολύ νωρίς που δεν ήθελα να το ζω αυτό άλλο; Είχα προσέξει πως η αγωνία μου, όταν πήγαινα να δεθώ με κάποιον ή με κάτι, ήταν πως θα φύγει ξαφνικά από τη ζωή μου και αυτό μου έφερνε πανικό. Άρα ίσως θα ήταν καλύτερα να μη δενόμουν! Όμως έτσι ένιωθα ένα τεράστιο κενό.
Άρχισα λοιπόν να ταξιδεύω πολύ, ψάχνοντας να βρω αυτό που μου έλλειπε για να διαπιστώσω τελικά πως αυτό που χρειαζόμουν έπρεπε να το ψάξω απλά μέσα μου. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο ταξίδι μου. Αλλά και το πιο ενδιαφέρον από όλα. Είναι οδυνηρό αλλά απολαυστικό. Τρομακτικό αλλά πολύ αποτελεσματικό. Διότι, χάρη σε αυτό, βλέπω τον πόνο και τον φόβο που κρατάω ακόμα παγωμένα μέσα μου. Πλέον μοιράζομαι αυτά τα συναισθήματα, όσο αντέχω κάθε φορά, με ανθρώπους που μου ζεσταίνουν την καρδιά.
Φυσικά το ξέρω πως έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου! Έχω καταλάβει όμως πια πως ο δύσκολος δρόμος στο τέλος δίνει και την μεγαλύτερη ικανοποίηση. Και όχι μόνο γιατί νιώθω πως τα κατάφερα κάθε φορά που κάνω ένα βήμα· αλλά γιατί στην πορεία αυτή πετάω όλα τα άχρηστα φορτία που με βαραίνουν και γίνομαι όλο και πιο ελεύθερη, για να μπορέσω φυσικά να κολυμπήσω αυτή τη θάλασσα ανάμεσα μας…
Related Posts
