Λένε ότι θαυμάζουμε την τελειότητα αλλά τελικά ερωτευόμαστε τις ατέλειες!
Τι σημαίνει αυτό;
Η τελειότητα μπορεί να είναι ελκυστική, είτε εμφανισιακά είτε επαγγελματικά,
είτε κοινωνικά ή και νοητικά αλλά είναι απίστευτα βαρετή!
Θυμηθείτε απλά έναν θεωρητικά τέλειο άνθρωπο που γνωρίζετε! Στην αρχή
ενθουσιαστήκατε με την αυτοπεποίθηση του (η οποία βέβαια μπορεί να
φτάσει και στα όρια της έπαρσης), με την λάμψη του, μετά όμως από λίγο
αρχίσατε να βαριέστε. Για ποιο λόγο; Γιατί καταλάβατε πως δεν μπορείτε να
κάνετε ουσιαστική επαφή μαζί του.
Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από μια τέλεια φροντισμένη εικόνα;
Η αλήθεια είναι πως πίσω από μία φαινομενικά τέλεια εικόνα, κρύβεται ένας
πολύ δυστυχισμένος άνθρωπος που δεν μπορεί να αποδεχτεί τον εαυτό του
και να τον αγαπήσει αληθινά. Επομένως με τον ίδιο τρόπο θα λειτουργήσει
και με όλες τις υπόλοιπες σχέσεις του.
Τότε για ποιο λόγο κυνηγάμε την τελειότητα;
Το αστείο όμως είναι πως όλοι οι άνθρωποι που αγωνίζονται να γίνουν
τέλειοι, συνήθως το κάνουν γιατί αποζητούν την αγάπη των άλλων.
Δυστυχώς με όλη αυτή την υπερπροσπάθεια καταλήγουν να είναι μόνοι.
Και σας το λέω αυτό από προσωπική πείρα. Μπορεί να κερδίζουν τον
θαυμασμό αλλά δεν μπορούν να απολαύσουν την αληθινή αγάπη. Ειδικά αν
έχουν απομακρυνθεί πολύ από τον πραγματικό τους εαυτό.
Τι λοιπόν μου συνέβη όταν κατάλαβα την τελειομανία μου;
Από παιδί είχα εμμονή με την τελειότητα, η οποία με απομάκρυνε πάρα πολύ
από αυτό που αληθινά είμαι αλλά και από όλους τους άλλους. Και ήθελα
πάντα να είμαι τέλεια απλά για να με αγαπάνε!
Αλλά φυσικά είχα γίνει τόσο άκαμπτη που ήταν αδύνατο να νιώσω κάτι.
Όταν το κατάλαβα αυτό, φυσικά με οδυνηρό τρόπο, αποφάσισα πως πλέον
θα προχωρούσα στη ζωή, γνωρίζοντας καλύτερα τόσο εμένα όσο και τους
άλλους ανθρώπους γύρω μου.
Πώς το πέτυχα αυτό;
Άρχισα να παρατηρώ τα συναισθήματα μου και μετά το ίδιο έκανα και με
όποιον άνθρωπο συναναστρεφόμουν. Έτσι μπόρεσα να δω πίσω από την
εικόνα και λίγο τρόμαξα. Υπήρχε πολύ άσχημο συναίσθημα κουκουλωμένο
πίσω από πολλές τέλειες εικόνες γύρω μου!
Μετά αποφάσισα να γίνω εγώ πιο αληθινή, με την ελπίδα πως έτσι ίσως να
ένιωθαν ασφάλεια και όλοι οι υπόλοιποι, ώστε να «ανοίξουν» απέναντι μου.
Αυτή περίοδος ήταν η πιο αλλοπρόσαλλη. Πολύ έντονο συναίσθημα βγήκε
στη φόρα, το οποίο σαν «ποτάμι» με ταξίδεψε σε ανεξερεύνητα μέρη.
Η ευχαρίστηση που άρχισα να βιώνω από το ταξίδι αυτό μου έδωσε την
δύναμη να το συνεχίσω και σε πρακτικό επίπεδο.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα;
Μέσα σε δύο χρόνια άλλαξα σχεδόν τα πάντα στη ζωή μου και συνεχίζω
ακάθεκτη αυτό τον δρόμο για να ξαναβρώ αυτό που εγώ χαριτωμένα
ονομάζω «το παιδί που χάθηκε και ξαναβρέθηκε», επηρεασμένη από το
ομότιτλο βιβλίο της Alba Marcolli που διάβασα το καλοκαίρι.
Αυτό λοιπόν το παιδί μέσα μας που χάθηκε καθώς μεγάλωνε κυριολεκτικά
κρατάει τα κλειδιά της ευτυχίας μας. Εύχομαι ολόψυχα σε όλο τον κόσμο να το
βρει και να το αγαπήσει όπως ακριβώς είναι!
Related Posts
