Πώς αποχαιρετάς έναν φίλο;
Όχι από αυτούς που γνώριζες κι έβλεπες πού και πού στις γειτονιές του Κόσμου, αληθινές ή ιντερνετικές
Μα μια αδιάλειπτη παρουσία δεκαετιών στη ζωή σου
Που πέρα από τα γέλια, τις ατέλειωτες συζητήσεις, τη στήριξη, σου παρείχε το συναίσθημα που κάνει τη διαφορά της φιλίας από την ερωτική σχέση
Τη βεβαιότητα
Που σε αντίθεση με τους γονείς, τα αδέρφια, τους συγγενείς που σε περιβάλλουν, τον επέλεξες
Κι εκείνος εσένα.
Τι ανόητη φράση «ουδείς αναντικατάστατος»
Όταν αυτό ακριβώς είναι μια τέτοια σχέση.
Απολύτως αναντικατάστατη
– Θέλω να έρθω να σε δω
του είπα τις τελευταίες μέρες
– Όχι! Με ξέκοψε
– Είμαι γεμάτος σωληνάκια
Κι εγώ πιάστηκα από αυτό και δεν πήγα
Δεν άντεχα;
Δεν άντεχε;
Η μακροβιότερη σχέση αγάπης στη ζωή μου, χωρίς ούτε ένα «σ’ αγαπάω»
Δεν λέμε ποτέ οι άντρες μεταξύ μας αυτήν τη φράση
Ποτέ
Ήθελα να του το πω τώρα στο τέλος
Αλλά δεν πήγα
Και δεν του το ‘πα ποτέ
– Άλλη φορά, μου είπε, έβγαινε δεν έβγαινε η φωνή
Πώς αποχαιρετάς έναν φίλο;
Ξέρω, με χέρια τρεμάμενα και βλέμμα κενό
Αλλά μέσα σου, πώς;
Δεν είναι η έρημος που σε βρίσκει όταν χάνεις έναν έρωτα
Είναι καταιγίδα
Καταρρακτώδης βροχή που σε μουσκεύει μέχρι κόκκαλο κι ύστερα χάνεται μπροστά στα μάτια σου στον υπόνομο.
Πώς αποχαιρετάς ένα κομμάτι από τον εαυτό σου
Το παρελθόν, το παρόν σου, το μέλλον σου
Γιατί αυτό είναι, ουσιαστικά
Η οδύνη του χαμού περιέχει ένα μεγάλο κομμάτι εγωισμού
Αυτό που εμείς χάνουμε
Το κενό στη ζωή μας που αφήνει αυτός που φεύγει και που δεν το καλύπτουμε κι ούτε θέλουμε, ποτέ
Μόνο διηγούμαστε ξανά και ξανά τις ιστορίες μας κι εμφανίζεται εκεί μπροστά το ολόγραμμά του, όσο διαρκούν τα λόγια καθεμιάς από αυτές
Και κάθε φορά, σαν να ξεφλουδίζεις τον εαυτό σου και να μένεις διάφανος
Πώς αποχαιρετάς έναν φίλο και μαζί μ’ αυτόν κομμάτια αγαπημένα που ξεκολλάνε από πάνω σου
Πώς;
Δε βρήκα άλλη απάντηση
Σιωπηλά και με μεγάλο κρότο
Για τον Λεό
Related Posts
