VIVETTA, A SOPHISTICATED SEDUCTION

Τρίτη φορά πλέον που παρακολουθώ τις συλλογές του brand Vivetta και ομολογουμένως κάθε φορά μου προσφέρουν ίχνη ηρεμίας μέσα στο κοινωνικό πανζουρλισμό που βιώνω. Η εύστοχη επιλογή της τοποθεσίας, οι chic καλεσμένοι και η ατμόσφαιρα που συνυπάρχουν αποσπούν την προσοχή μου από τη δουλειά για μερικά λεπτά και τον λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εκεί. Σικάτες κυρίες του κοσμικού Μιλάνου, ερμηνευτές όπερας της Ιταλίας και influencers που φαίνονται να σέβονται και να γνωρίζουν το ρούχο, όπως οι αγαπημένοι μου Young Emperors ήταν ορισμένοι από τους προσκεκλημένους.

Αν μπορούσα να πλαισιώσω τη συλλογή σε δύο λέξεις μόνο, θα ήταν αυτές. Σοφιστικέ και αποπλανητική. Διότι με ταξίδεψε. Νότια Ιταλία, φθινόπωρο του 1990, απολαμβάνοντας τα απογευματινά cocktails με θέα το Ιόνιο πέλαγος, περπατώντας τα μεσαιωνικά στενά που περπάτησε ο ίδιος ο Γαλιλαίος με μία κομψότητα στην αισθητική, που χαρακτηρίζεται έως και αθώα. Μόνο που όλα τα παραπάνω έγιναν στο Μιλάνο, στην επίδειξη FW24/25 της Vivetta. Και δικαιολογημένα, εφόσον η σχεδιάστρια Vivetta Ponti μεγάλωσε στην ιταλική πόλη του Assisi, στο κέντρο της χώρας ανάμεσα σε αντίκες, την τέχνη και τη φύση.

Η collection μιλούσε από μόνη της: ιταλική φινέτσα και λεπτομέρειες που αποδίδουν στα κομμάτια τη σωστή δόση εξεζητημένης λεπτότητας. Ήπια χρωματική παλέτα, όπως κινείται πάντα η εταιρία, σε βαθιές αποχρώσεις του κόκκινου, pale τόνοι του

ροζ, του μπεζ και του μπλε, με τη ζωηρότητα να βρίσκεται στη λεπτομέρεια: πτυχώσεις, χρωματιστά κεντήματα σε απλές βάσεις (μαύρο-λευκό), το στοιχείο του floral αλλά όχι στην υπερβολή του, μεγάλοι φιόγκοι, δυναμικά designs συνδυασμένα με διαφάνεια και opaque καλσόν. Το styling μπορούσε κάλλιστα να συγκριθεί με την αισθητική της Blair Waldorf από τη συμβολική σειρά Gossip Girl της προηγούμενης δεκαετίας, προσαρμοσμένη ίσως σε αυτή που διανύουμε. Το μόνο στο οποίο διέφερε η συλλογή ήταν οι στέκες που δεν έλειπαν σχεδόν ποτέ από τα σύνολα της Blair.

Σίγουρα η Vivetta κατάφερε να με αποπλανήσει και να μου δημιουργήσει το αίσθημα που επιθυμεί να βιώνει το κοινό της. Πρόκειται για ιταλική κληρονομιά στην οποία

σίγουρα αξίζει να επενδύσει κανείς, αρκεί να υποστηρίζει το dolce vita των 90s.