«Υπάρχουν γνωστά γνωστά. Αυτά είναι πράγματα που ξέρουμε ότι τα γνωρίζουμε. Μπορούμε να πούμε επομένως πως υπάρχουν πράγματα που ξέρουμε ότι δεν τα γνωρίζουμε. Αλλά υπάρχουν επίσης και τα άγνωστα άγνωστα. Αυτά είναι πράγματα που δεν ξέρουμε ότι δε τα γνωρίζουμε», είπε κάποτε ο Αμερικανός πολιτικός Donald Rumsfeld.
Μέσα στη σύντομη λίστα με τα γνωστά γνωστά μου, που με βοήθησαν να υπομένω μετακομίσεις, την πιο μεταβατική περίοδο της ζωής μου, αναβλητικότητα και έναν ωραιότατο ανάδρομο στον Ερμή κατά τη διάρκεια ολόκληρου του Αυγούστου ήταν η τέταρτη σεζόν της σειράς Emily in Paris που προσγειώθηκε στο διαδίκτυο πριν μερικές ημέρες στην πλατφόρμα του Netflix - ή έτσι πίστευα.
Ένιωσα πως η αστείρευτη έμπνευση που ενέπνεε η σειρά και η κεντρική χαρακτήρας της στέρεψε. Ένα κορίτσι που αμφισβήτησε τον θεωρητικό μισογυνισμό της γαλλικής κουλτούρας (στη σειρά) μας χάρισε πάμπολλες στιγμές σχολαστικού κιτς και συγκεχυμένες επιλογές ζωής καθώς και κινηματογραφική υποκρισία που ωστόσο μας προσκαλούσαν σε ένα μονοπάτι ονειροπόλησης.
Το ίδιο κορίτσι πλέον σταματά να μας εκπλήσσει, τόσο αισθητικά όσο και συμπεριφορικά. Τοξικές συμπεριφορές, ένας Alfie που αποβάλλεται ξαφνικά από τη ζωή της Emily -ναι, γνωρίζουμε πως ο έρωτας της Emily είναι ο Gabriel-, όπως παρομοίως περνάει στην αφάνεια και ο Benoit στην ερωτική ζωή της Mindy, ανιαρά outfits που μας στρέφουν πλέον το βλέμμα στα sexy φορέματα της τελευταίας, αφήνοντας την Emily με υπερτιμημένα κοσμήματα και στιλιστικά αδιάφορη.
Μιλώντας για στιλιστικά άρτιες στιγμές της σειράς, μερικά από τα αγαπημένα μου looks της τέταρτης σεζόν ήταν η Ashley Park (Mindy) σε Thierry Mugler 1996 vintage mini dress, η Lily Collins (Emily) που έκανε μία στιλιστική αναπαράσταση της Cher από την κινηματογραφική επιτυχία Clueless, φορώντας ένα μαύρο-κίτρινο pied-de-poule φόρεμα επάνω από μία λευκή μπλούζα με βολάν, δεμένη με ένα κίτρινο παπιγιόν διακοσμημένο με μαύρη αγκράφα. Συμπαθητική ήταν και η πρώτη εμφάνιση της Emily θυμίζοντας ελαφρώς Euphoria teenagers, αποτελούμενη από πράσινο floral shorts και σετ μπουστάκι από Philosophy di Lorenzo Serafini πλαισιωμένο από ένα Jacquemus cardigan.
Μήπως η φανερή απογοήτευσή μου αφορά μία σειρά που στρέφεται σε μία πραγματικότητα ναι μεν πλασματική, αλλά πιο κοντά στη δική μας, η οποία μάς δηλώνει ότι οι άνθρωποι έχουν ελαττώματα και αυτό είναι οκ. Μερικά από αυτά είναι ίσως ο έρωτας και η συμπεριφορά μας γύρω από αυτόν, που μπορεί να αποβεί συχνά τοξική, μία εγωκεντρική νοοτροπία επαγγελματικής ανέλιξης και μία ανικανοποίητη ανάγκη να τα έχουμε όλα, με αποτέλεσμα να χάνουμε και αυτά που έχουμε. Ή μήπως η τελευταία σεζόν υπήρξε σκηνοθετικά κάπως πιο πρόχειρη; Αναμένουμε το δεύτερο μισό της σεζόν να μας το διαψεύσει ή να το επιβεβαιώσει ή τουλάχιστον να μας διεγείρει τη λαχτάρα για μερικά croissants και ηλιοβασιλέματα στο Παρίσι.
So demure, so mindful...
Related Posts
