Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μετά από ένα χρόνο παγκόσμιας περιοδείας επιστρέφει στο Μέγαρο από τις 22-26 Απριλίου με το ΙΝΚ. Θέμα του ο πόθος και η ακύρωση. Θέμα μου ότι είναι αδύνατον να βρω εισιτήριο. Επιστράτευσα γνωριμίες και περιμένω απάντηση χωρίς πολλές ελπίδες…
«Με τρομάζει τόση ευκολία τόσο νωρίς. Εύχομαι επειδή έχει ταλέντο να συναντήσει την απαραίτητη δυσκολία στο μέλλον», είπε ο Γιάννης Τσαρούχης για τον 17χρονο Δημήτρη Παπαϊωάννου όταν ξεκινούσε μαθήματα ζωγραφικής στο ατελιέ του ζωγράφου. Συνάντησε δυσκολίες, αλλά όπως έχει πει και ο ίδιος «δεν έζησα κραυγαλέες αποτυχίες για να τσακιστώ».
Αψηφώντας τα πρακτικά προβλήματα, στα 18 αναλαμβάνει το ρίσκο της αυτοσυντήρησης φεύγοντας από το πατρικό του για να ασχοληθεί αδιαπραγμάτευτα με την τέχνη, να ζήσει ανενόχλητος την προσωπική του επιλογή και να σχεδιάσει τη ζωή του όπως την έχει φανταστεί.
Έχει πλέον το εργαστήριο του Τσαρούχη δεύτερο σπίτι του, ζει, εργάζεται και επηρεάζεται από το περιβάλλον του ζωγράφου και παράλληλα ζει, αφουγκράζεται και μαθαίνει τα μυστικά της underground Αθήνας. Έτσι ισορροπώντας ανάμεσα στο βάρος και την ελαφράδα, το πνεύμα και την σάρκα, διαμορφώνει σιγά σιγά την δική του προσωπική ταυτότητα, αναγνωρίζει συμπεριφορές, αισθήματα, τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού του και κυρίως αρχίζει να συμφιλιώνεται με τα ταλέντα του.
Πρώτος στη σχολή Καλών Τεχνών, μεταπηδά στο σκίτσο, σκηνογραφία και μετά χορός, όπου ιδρύει το ‘86 την Ομάδα Εδάφους με την Αγγελική Στελλάτου. Με την ομάδα να βρίσκει ανταπόκριση στο εναλλακτικό κοινό της εποχής, ανεβάζει σημαντικές παραστάσεις σε υπόγεια και χώρους καταλήψεων. Το ‘93 προκαλεί παραλήρημα ενθουσιασμού με τη Μήδεια, παράσταση-σταθμό στην καριέρα του. «Το μεγαλύτερο μου λαϊκό σουξέ είναι η Μήδεια», παραδοξολογεί ο ίδιος αργότερα.
Οι επιτυχίες, οι συγκυρίες και η τύχη τού ανοίγουν την πόρτα του Μεγάρου Μουσικής όπου, με τα μέσα που του παρέχει, εξελίσσει τεχνικά τις παραγωγές του και τον συστήνει στο αστικό κοινό του Μεγάρου. Παράλληλα, εκτός ομάδας, κάνει ενδιαφέρουσες δουλειές σε μουσικές σκηνές και επεμβαίνει εικαστικά σε ιστορικά clubs της εποχής. Το «Για Πάντα» το 2001 είναι η τελευταία παράσταση της Ομάδας Εδάφους. Λίγο μετά αναλαμβάνει τις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004.
Αν η Μήδεια είναι το λαϊκό σουξέ του με την Ολυμπιάδα αναμετρήθηκε με το δύσκολο και, εκτός από διθυραμβικές κριτικές, κέρδισε την ευγνωμοσύνη ενός ολοκλήρου λαού. Στα 40 του χρόνια εκτοξεύτηκε στη σφαίρα του μύθου στη συνείδηση των συμπατριωτών του. Με το τέλος της Ολυμπιάδας, έχοντας ολοκληρώσει με επιτυχία την αποστολή του αποσύρεται και σιωπά…
Επανέρχεται το 2006 στο Παλλάς με το «2». Κοσμοσυρροή· είναι πια γνωστός στο ευρύ κοινό, ένα κοινό όμως ανέτοιμο για αυτό που θα παρακολουθήσει, που αγνοεί το εικαστικό παρελθόν του Παπαϊωάννου, ένα κοινό που συμμετέχει σε κάτι που δεν καταλαβαίνει και τελικά ίσως δεν το έχει ανάγκη.
Οι παραστάσεις που ακολουθούν μετά το «2» κάνει πολλούς να αναρωτηθούν αν έχασε την έμπνευση και το καλλιτεχνικό του ένστικτο. Με την «Πρώτη Ύλη» το 2012, ελεύθερος πια από το βάρος της λαμπρής παρένθεσης της Ολυμπιάδας, επιστρέφει χωρίς σκηνικά, κοστούμια, μουσική και επικεντρώνεται στην πρώτη ύλη του χορού: το σώμα. Δύο χρόνια αργότερα, το «Still Life», μετά την επιτυχία της Αθήνας, τον φέρνει στις μεγάλες σκηνές του κόσμου.
Ο Παπαϊωάννου ένας αυτοσχέδιος καλλιτέχνης, όπως αυτοχαρακτηρίζεται, μοιράστηκε με τον κόσμο τη χαρά αλλά και το βάσανο της ψυχής του. Μέσα από διαφορετικές αφηγήσεις κάθε φορά μπορεί να μην έκανε πάντα υψηλή τέχνη, έκανε όμως το καλύτερο που μπορούσε εκείνη τη στιγμή, ακόμα κι αν το παραμύθι δεν είχε πάντα happy end.
— Βρήκες τελικά εισιτήριο για το Ink;
— Όχι όλες οι παραστάσεις είναι Sold out.
Related Posts
